Eerlijk is eerlijk: een stilleven maken voelt voor mij vaak meer als mediteren dan als fotograferen. Het is geen haastklus, geen “even snel een beeld maken”. Nee, het begint met stilte. Met kijken. Echt kijken.
Meestal leg ik een paar objecten op tafel. Niet per se de mooiste dingen, maar dingen met een verhaal: een erfstuk uit de familie, een verdroogde bloem, een oud notitieboekje. Het zijn voorwerpen die iets aanraken, iets oproepen. En dan wacht ik. Wat trekt mijn aandacht? Waar ligt de emotie? Soms is het een oud knoopje dat ineens alles zegt. Dan weet ik: dit wordt het hart van het beeld.
Daarna begint het schuiven. Eerst instinctief, dan met meer focus. Elk object krijgt een plek. Niet zomaar, maar precies daar waar het klopt. Waar het spreekt zonder woorden. Dat kan best even duren. Soms uren. Soms dagen. Alsof elk voorwerp z’n eigen stem heeft, en ik alleen maar hoef te luisteren.
Dan komt het licht. En dat is misschien wel mijn favoriete onderdeel. Ochtendlicht is zacht en vergevingsgezind. Middaglicht is eerlijk. Kunstlicht kan intiem zijn, dramatisch zelfs. Het licht bepaalt de toon—fluisterend of helder, melancholisch of hoopvol. En het maakt zichtbaar wat je met het blote oog soms niet ziet.
Pas als alles klopt, pak ik mijn camera. Dan is het beeld er eigenlijk al. Ik hoef het alleen nog maar te vangen. Wat ik vastleg is geen verzameling objecten, maar een gelaagd verhaal. Over tijd, over familie, over onszelf. Een beeld dat je niet alleen ziet, maar ook voelt.
Een goed stilleven maak je niet in één keer. Je bouwt het laag voor laag, net zoals we onze herinneringen bewaren: voorzichtig, met aandacht, en een beetje liefde.
Wil je meer weten over Symboliek in Stillevens? Ik heb een superleuke cursus voor je over de Symboliek in Stillevens.