Delftsblauwe vazen: Een tijdloos verhaal in een modern jasje
Er staat een Delftsblauwe vaas op mijn tafel. Al sinds ik me kan herinneren, hoorde hij bij mijn familie. Hij stond altijd in de vensterbank bij mijn oma, gevuld met bloemen die ze met zorg uitkoos. Tulpen in het voorjaar, zonnebloemen in de zomer, en in de herfst takken met rode besjes. Het was een vaas waar ze trots op was, een die voor haar niet zomaar een gebruiksvoorwerp was, maar een symbool van gezelligheid en traditie.
Toen mijn oma overleed, kwam de vaas bij mij terecht. In het begin stond hij prominent in mijn woonkamer, een tastbare herinnering aan haar. Maar na verloop van tijd vond ik hem steeds moeilijker te plaatsen. Hij paste niet echt bij mijn interieur, maar wegdoen? Dat voelde alsof ik een stukje van mijn oma zou verliezen. Dus belandde de vaas op zolder, waar hij jaren stof verzamelde.
De betekenis achter het erfstuk
Elke keer dat ik naar de zolder liep, zag ik hem staan. Hij leek me te roepen, maar ik wist niet wat ik ermee moest. Ik wist alleen dat die vaas veel meer voor me betekende dan ik me tot dan toe had gerealiseerd. Het was niet alleen een erfstuk, maar een verhaal. Een herinnering aan een vrouw die zo’n belangrijke rol in mijn leven had gespeeld.Op een dag besloot ik dat ik dat verhaal niet langer verborgen wilde houden. De vaas moest opnieuw tot leven komen, op een manier die niet alleen paste bij wie ik nu ben, maar ook recht deed aan de geschiedenis die erin vervlochten is.
Van vaas naar kunstwerk
Ik begon met bloemen – precies zoals mijn oma dat zou hebben gedaan. Ik koos diepblauwe irissen, die prachtig contrasteerden met het witte porselein, en witte rozen om de zachtheid en elegantie van de vaas te benadrukken. Langzaam maar zeker bouwde ik een compositie die voelde als een ode aan haar. Met mijn camera ving ik het moment: het licht dat zachtjes op de vaas viel, de bloemen die als in een dans met elkaar verbonden waren. Het beeld vertelde precies wat ik voelde. De herinnering aan mijn oma was niet verdwenen, maar had een nieuwe vorm gekregen.
Een nieuwe bestemming
Vandaag hangt het stilleven in mijn huis, prominent aan de muur. Het is een kunstwerk geworden dat haar verhaal vertelt, en tegelijkertijd mijn eigen hoofdstuk eraan toevoegt. De originele vaas gebruik ik nu in mijn fotografiewerk en is een deel van mijn leven geworden. En elke keer dat ik naar het fotografisch stilleven kijk, voel ik haar aanwezigheid. Het is alsof ze zegt: “Je hebt het goed gedaan. Je hebt me een plek gegeven waar ik nog steeds gezien word.”
Wil jij ook jouw erfstuk een plek geven in je leven en ruimte maken? Plan een brainstormsessie van 30 minuten met mij in, dan kijken we samen wat we met jouw erfstuk kunnen doen.
0 reacties