In onze huizen liggen ze vaak stilletjes te wachten. Op de bodem van een lade, achter in een kast, op een plank die we al jaren niet hebben afgestoft. Kleine objecten — ogenschijnlijk onbeduidend — maar geladen met herinnering. Een haarspeld met het patina van de tijd, een reispaspoort waarvan de stempels bijna zijn vervaagd, een vaasje dat ooit op de schouw van oma stond.

Ze zeggen niets. En toch zeggen ze zóveel.

In fotografische stillevens komen deze erfstukken tot leven. Ze worden niet alleen vastgelegd, ze worden herdacht. Een stilleven is geen portret van een ding, maar van een tijd, een gevoel, een verleden dat zachtjes weer vorm krijgt in het nu.

Ik werk graag met symboliek. Niet als trucje, maar omdat het zoveel lagen toevoegt. Een oud klokje bijvoorbeeld, kan verwijzen naar de vergankelijkheid van het leven — het tikt, zelfs als wij stilstaan. Druiven symboliseren al eeuwenlang overvloed, maar ook vergankelijk genot. En een open boek? Dat is nieuwsgierigheid. Levenslust. Een honger naar kennis die van generatie op generatie wordt doorgegeven.

Voor vrouwen zoals jij, die schoonheid herkennen in het alledaagse, die stilstaan bij hun afkomst en zich verbonden voelen met de verhalen van hun familie, is stilleven fotografie méér dan kunst. Het is een brug. Tussen herinnering en aanwezigheid. Tussen wat was en wat blijft.

En dan is er dat kanten zakdoekje. Je zou het bijna over het hoofd zien. Maar misschien werd het ooit gebruikt bij een afscheid. Of was het juist het zachte stukje textiel dat altijd in haar tas zat, voor ‘je weet maar nooit’. Dat kantwerk, met al zijn details, is een echo van zorgzaamheid. Van verfijning. Van tederheid die je niet uitsprak, maar die er wél was.

Dus ja. Soms zegt een voorwerp meer dan duizend woorden.
Want soms vertelt een erfstuk precies wat je nodig had om te horen.

Heb jij een erfstuk dat een verhaal verdient? Laten we samen kijken hoe we het kunnen vangen in een beeld dat blijft. Stuur me een berichtje — ik luister graag.